Stosunek jako sposób na nudę jest rzeczą równie pospolitą i banalną jak sama nuda.
Ucieczka w płytkie relacje dla zabicia nudy jest równie banalna i niesatysfakcjonująca jak sama nuda, bo omija sedno psychologicznej pustki.
Ten cytat Josefa Čapka uderza w samo sedno ludzkiej kondycji, zagłębiając się w paradoks poszukiwania sensu i ucieczki przed pustką. „Stosunek jako sposób na nudę” można interpretować na wiele sposobów, nie tylko w sensie dosłownym, ale jako metaforę wszelkich powierzchownych, doraźnych prób wypełnienia wewnętrznej pustki. Čapek sugeruje, że takie działania są „równie pospolite i banalne jak sama nuda”, co jest głęboko psychologicznym spostrzeżeniem. Ludzie często szukają zewnętrznych bodźców, intensywnych doznań, chwilowych rozrywek czy nawet relacji opartych na doraźnej potrzebie, by zagłuszyć niepokój, pustkę lub brak sensu w życiu.
Z perspektywy psychologii egzystencjalnej, nuda nie jest jedynie brakiem zajęcia, ale głębokim doznaniem absurdu, braku celu i sensu. Jest to doświadczenie konfrontacji z własną autonomią i odpowiedzialnością za nadanie życiu znaczenia. Ucieczka w powierzchowne relacje, czy to romantyczne, towarzyskie czy nawet fizyczne, jako sposób na „zabijanie nudy”, jest próbą uniknięcia tej konfrontacji. Taka relacja nie jest budowana na autentycznym połączeniu, wzajemnym szacunku czy głębokim zrozumieniu, lecz staje się narzędziem – środkiem do celu, jakim jest samouzdrowienie z nudy. Paradoksalnie, to właśnie takie instrumentalne traktowanie siebie nawzajem i relacji sprowadza je do poziomu banalności, czyniąc je równie płytkimi i niezaspokajającymi jak sama nuda, od której się ucieka. Nie prowadzi to do prawdziwej ulgi, lecz często pogłębia poczucie alienacji i pustki, ponieważ natura człowieka dąży do autentyczności i głębi. Płytkość w kontaktach międzyludzkich staje się świadectwem niezrozumienia, że prawdziwe antidotum na nudę leży wewnątrz, w rozwoju osobistym, w poszukiwaniu autentycznego sensu i w budowaniu głębokich, prawdziwych więzi opartych na zaangażowaniu, a nie na doraźnej potrzebie.