Teoria względności ma pełne poparcie w faktach. Żyjemy coraz szybciej i jednocześnie dłużej.
Współczesne życie łączy obiektywne wydłużenie życia z subiektywnym poczuciem przyspieszenia, tworząc paradoks czasu.
Ewolucja postrzegania czasu i życia w świetle Zygmunta Baumana i współczesnej psychologii.
Cytat Andrzeja Majewskiego – „Teoria względności ma pełne poparcie w faktach. Żyjemy coraz szybciej i jednocześnie dłużej” – prowokuje do głębokiej refleksji nad współczesnym doświadczaniem czasu i życia, łącząc fizykę z filozofią egzystencji i psychologii. Prawdopodobnie autor nawiązuje do teorii względności Alberta Einsteina, lecz używa jej jako metafory do opisania subiektywnego, paradoksalnego doświadczenia czasu w dobie przyspieszenia technologicznego i społecznego. Z psychologicznego punktu widzenia, kluczowe jest tutaj zderzenie obiektywnego mierzenia czasu (dłuższa średnia długość życia) z subiektywnym poczuciem jego upływu (życie „szybciej”).
Współczesna psychologia, szczególnie w kontekście koncepcji takich jak płynna nowoczesność Zygmunta Baumana, doskonale odzwierciedla to spostrzeżenie. Żyjemy w świecie, gdzie tempo zmian jest oszałamiające – informacje docierają do nas instant, innowacje technologiczne następują jedna po drugiej, a presja na produktywność i efektywność jest wszechobecna. To prowadzi do poczucia, że czas ucieka nam przez palce. Mamy wrażenie, że każdy dzień jest wypełniony po brzegi, a lista zadań do wykonania nigdy się nie kończy. To subiektywne przyspieszenie – swoiste psychologiczne „rozciągnięcie” czasu, gdzie wiele wydarzeń dzieje się w krótkim interwale – jest potęgowane przez multitasking i ciągłe bombardowanie bodźcami. Wiele osób doświadcza chronicznego pośpiechu i niedoczasu, co w psychologii często jest diagnozowane jako element wypalenia zawodowego lub chronicznego stresu.
Ranisz siebie, bo chronisz
wewnętrzne dziecko?
To ta odrzucona część Ciebie, która wciąż czeka na poczucie bezpieczeństwa, uznanie i miłość. I tylko Ty możesz ją nimi obdarzyć🤍
Czy wiesz, że relacje z matką są kanwą
dla wszystkich innych relacji, jakie nawiązujesz w życiu?
Poznaj mechanizmy, które kształtują Cię od dzieciństwa.
Odzyskaj władzę nad sobą i stwórz przestrzeń dla nowych relacji – z matką, córką, światem i samą sobą 🤍
Z drugiej strony, Majewski słusznie zauważa, że „żyjemy dłużej”. Postęp medycyny, poprawa warunków sanitarnych i większa świadomość zdrowotna znacząco wydłużyły średnią długość życia. Paradoks polega na tym, że choć obiektywnie mamy do dyspozycji więcej lat, subiektywnie odczuwamy je jako bardziej skondensowane, „szybkie” i być może mniej głębokie. Można to interpretować jako swoisty syndrom FOMO (Fear of Missing Out), który przenieśliśmy z życia społecznego na własne życie – lęk przed tym, że w tym „szybkim” świecie nie uda nam się zrealizować wszystkich potencjałów, doświadczeń i celów, które wydają się być na wyciągnięcie ręki. To prowadzi do eskalacji oczekiwań wobec samego siebie i swojego życia. Psychologicznie, cytat Majewskiego jest więc swoistym kompasem wskazującym na wyzwania związane z adaptacją do nowego porządku czasowego, gdzie granice obiektywności i subiektywności ulegają zatarciu, a jednostka zmaga się z ciągłym poczuciem deficytu czasu, mimo otrzymywania go w nadmiarze.