Tylko dzieci wiedzą, czego szukają.
Dzieci, niezniekształcone przez konwenanse, instynktownie znają swoje prawdziwe pragnienia. Dorośli często tracą tę autentyczność, uganiając się za iluzorycznymi celami.
Aksjomat dziecięcej autentyczności w poszukiwaniu sensu
Słowa Antoine’a de Saint-Exupéry’ego – „Tylko dzieci wiedzą, czego szukają” – stanowią głębokie filozoficzno-psychologiczne spostrzeżenie dotyczące natury ludzkiego bycia i dążenia do autentyczności. W kontekście fenomenologii bycia, cytat ten podkreśla prymat dziecięcej perspektywy jako źródła niezniekształconej percepcji własnych pragnień i potrzeb. Dziecięca świadomość, nieobciążona jeszcze konstrukcjami społecznymi, normami kulturowymi czy oczekiwaniami otoczenia, jest w swojej istocie czysta i spontaniczna. To właśnie ta nieskażona optyka pozwala dziecku na intuicyjne rozpoznawanie tego, co naprawdę ważne, co rezonuje z jego wewnętrznym światem.
Z psychologicznego punktu widzenia, cytat ten odnosi się do rozwijającej się tożsamości. Wczesne lata życia charakteryzują się dynamicznym rozwojem ego, w którym dziecko eksploruje świat i swoje miejsce w nim. W tym procesie, jego pragnienia i poszukiwania są nierozerwalnie związane z wewnętrznymi potrzebami – takimi jak potrzeba bezpieczeństwa, eksploracji, przynależności czy samostanowienia. Dziecko, w swojej bezpretensjonalności, nie jest jeszcze zdolne do racjonalizacji czy maskowania swoich prawdziwych intencji. Jego „szukanie” jest zatem autentycznym wyrazem wewnętrznych motywacji, niezakłóconych kompleksami czy strachem przed oceną.
W miarę dorastania, człowiek stopniowo traci tę pierwotną intuicję. Społeczeństwo, z jego złożonymi strukturami i imperatywami, narzuca nam role, oczekiwania i wartości, które często odsuwają nas od naszych prawdziwych pragnień. To, co „powinniśmy” chcieć, zaczyna wypierać to, co „naprawdę” chcemy. W konsekwencji, wielu dorosłych błądzi, poszukując czegoś, co jest efektem zewnętrznych projekcji, a nie wewnętrznych impulsów. Cytat Saint-Exupéry’ego jest zatem nie tylko obserwacją, ale również apelem o powrót do owej dziecięcej autentyczności, o odzyskanie zdolności do rozpoznawania własnych, niesfałszowanych celów i pragnień. Jest to wezwanie do introspekcji i odwagi, by podążać za tym, co naprawdę rezonuje z naszym najgłębszym ja, zanim iluzje dorosłego świata zamglą naszą wewnętrzną busolę.