W zemście i miłości kobieta jest bardziej barbarzyńska niż mężczyzna.
Kobieta, wolna od racjonalnych ograniczeń, w miłości i zemście wyraża pierwotne instynkty z intensywnością postrzeganą jako barbarzyńska.
W poszukiwaniu głębszego sensu: barbarzyństwo w miłości i zemście
Aforyzm Nietzschego, iż „W zemście i miłości kobieta jest bardziej barbarzyńska niż mężczyzna”, stanowi prowokacyjne, lecz zarazem głęboko psychologiczne stwierdzenie, które wymaga rozpakowania z wielu płaszczyzn. Nie jest to bynajmniej, jak mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka, zwykłe mizoginistyczne oświadczenie.
Kontekst filozofii Nietzschego jest tu kluczowy. Nietzsche, znany ze swojej krytyki moralności chrześcijańskiej i poszukiwania „woli mocy”, często eksplorował pierwotne, instynktowne aspekty ludzkiej natury, które zostały stłumione przez kulturę. W jego rozumieniu ło barbarzyństwo niekoniecznie oznaczało wyłącznie prymitywną brutalność, ale raczej niepohamowane, pierwotne, niemal atawistyczne wyrażanie wewnętrznych impulsów, wolne od racjonalnych ograniczeń narzuconych przez społeczeństwo. Kobieta jest tu symbolem tego, co nieokiełznane, bliższe naturze, mniej podlegające racjonalizacji i konwencjom, co w kontekście miłości i zemsty może manifestować się z większą intensywnością i brakiem kompromisów.
Czy wiesz, że relacje z matką są kanwą
dla wszystkich innych relacji, jakie nawiązujesz w życiu?
Poznaj mechanizmy, które kształtują Cię od dzieciństwa.
Odzyskaj władzę nad sobą i stwórz przestrzeń dla nowych relacji – z matką, córką, światem i samą sobą 🤍
W świecie, który każe Ci być kimś, odważ się być sobą.
Radykalna samoakceptacja to zaproszenie do wewnętrznej wolności.
Zobacz, czym jest i jak wiele może Ci dać!
Prokrastynacja to nie lenistwo.
To wołanie Twojego lęku
Naucz się działać mimo wątpliwości, lęku i perfekcjonizmu
Przeszłość kształtuje Twoje relacje, dorosłe wybory i poczucie własnej wartości. Czas je uzdrowić 🤍
Z psychologicznego punktu widzenia, można interpretować to stwierdzenie jako odniesienie do różnic w ekspresji emocji i mechanizmach radzenia sobie z nimi. Tradycyjnie, mężczyźni byli socjalizowani do tłumienia emocji, zwłaszcza tych „słabych” jak żal, czy tych „destrukcyjnych” jak otwarta agresja. Ich zemsta mogła być bardziej kalkulująca, strategiczna, obliczona na rezultat, a miłość, choć silna, często obciążona oczekiwaniem siły i kontroli. Kobiety natomiast, mimo że w wielu kulturach ich agresja była również tłumiona, mogły mieć więcej „zezwolenia” (paradoksalnie, w ramach stereotypów) na wyrażanie bardziej otwartych, często intensywnych i pierwotnych emocji. Ich miłość wydawać się może bardziej całościowa, bezwarunkowa, pochłaniająca, a zemsta – jeśli już do niej dochodzi – bardziej osobista, emocjonalna, a przez to „barbarzyńska” w tym sensie, że jest mniej ograniczona racjonalnymi czy społecznymi normami. Nie jest to kwestia „gorszej” czy „lepszej” natury, lecz odmiennych form wyrażania tych samych fundamentalnych ludzkich popędów, które w przypadku kobiet, według Nietzschego, zachowują więcej swojej surowej, nieokrzesanej siły.