Wino rozwiązuje język.
Wino obniża lęki i hamulce, uwalniając autentyczną, często ukrytą, ekspresję i myśli człowieka.
Cytat Platona, „Wino rozwiązuje język”, jest kwintesencją obserwacji psychologicznej, która wykracza poza prosty akt upojenia. Filozof ten, głęboko zanurzony w naturze ludzkiej, dostrzegł w alkoholu nie tylko środek odurzający, ale medium zmieniające dynamikę społecznych interakcji i osobistej ekspresji. Psychologicznie, wino działa jako inhibitor lęku społecznego i mechanizm redukcji ego. Normalnie, nasze umysły są wypełnione filtrami społecznymi, autocenzurą i obawą przed oceną. Obawiamy się powiedzieć coś „niewłaściwego”, narazić się na niezrozumienie lub ośmieszenie. Te mechanizmy obronne, choć często niezbędne do funkcjonowania w społeczeństwie, jednocześnie tłumią autentyczną ekspresję i spontaniczność.
Alkohol, oddziałując na centralny układ nerwowy, zwłaszcza na korę przedczołową, która odpowiada za racjonalne myślenie i kontrolę impulsów, obniża jej aktywność. W efekcie, świadome hamulce ustępują. Język, będący narzędziem komunikacji myśli i uczuć, staje się „rozwiązany” – wolny od dotychczasowych ograniczeń. Ludzie, którzy na trzeźwo są powściągliwi, nieśmiali lub skryci, pod wpływem wina stają się bardziej rozmowni, otwarci, a nawet bezceremonialni. Mogą ujawniać sekrety, wyrażać opinie, które wcześniej zachowali dla siebie, lub po prostu mówić swobodniej o swoich emocjach i potrzebach.
W kontekście Platona, ta obserwacja ma również głębszy wymiar filozoficzny. W starożytnej Grecji, biesiady (sympozjony) były miejscem intelektualnych dyskusji. Wino, spożywane z umiarem, mogło sprzyjać otwarciu umysłu, pobudzaniu kreatywności i ułatwianiu dostępu do głębszych warstw myślenia i emocji. Nie chodziło o bezkrytyczne upijanie się, lecz o stworzenie atmosfery, w której bariery społeczne i psychologiczne mogły być tymczasowo zawieszone, sprzyjając bardziej szczerej i spontanicznej wymianie myśli. Platon, jako wnikliwy obserwator ludzkiej natury, zauważył, że „rozwiązany język” nie zawsze prowadzi do prawdy, ale zawsze ujawnia to, co było ukryte.