Zawiść jest stałym towarzyszem sławy.
Sława rodzi zawiść, gdyż sukces jednego ujawnia brak u innych, wywołując ból, zazdrość i chęć obniżenia statusu obiektu zazdrości.
Zawiść, jako emocja społeczna, wyrasta z komparatywności. Człowiek z natury dąży do porównań, a sława, ze swojej definicji, stwarza grunt dla tych porównań, eksponując jednostkę powyżej ogółu. Autor cytatu trafnie dostrzega, że sława, symbolizująca sukces, uznanie i często dostęp do zasobów, automatycznie staje się obiektem pożądania, a w konsekwencji, źródłem frustracji i zawiści u tych, którzy czują się odsunięci, pominięci, bądź w jakiś sposób zaniżeni w hierarchii społecznej.
Psychologicznie, zawiść manifestuje się jako bolesne uczucie braku lub pomniejszenia własnej wartości, wywołane postrzeganym sukcesem innej osoby. To nie tylko pragnienie posiadania tego, co ma drugi, ale często również silna potrzeba, by ta druga osoba utraciła swój status. Neurobiologicznie, aktywuje ona obszary mózgu związane z bólem fizycznym i dyskomfortem, takie jak przednia kora zakrętu obręczy.
Kontekst sławy potęguje to zjawisko, ponieważ sława to często publiczne uznanie, które trudno ukryć czy zignorować. Osoba sławna staje się powszechnie dostępnym punktem odniesienia, katalizatorem dla niespełnionych ambicji i poczucia niesprawiedliwości u innych. Niezależnie od intencji sławnej osoby, jej sukces nieuchronnie wywołuje reakcje, które mogą wahać się od podziwu po gorzką zawiść. Wynika to z ewolucyjnej skłonności do rywalizacji o zasoby i status w grupie.
Co więcej, zawiść bywa ukrywana i często manifestuje się w sposób pasywno-agresywny: poprzez deprecjonowanie osiągnięć, plotki, a nawet próby sabotażu reputacji sławnej osoby. Jest to mechanizm obronny, który pozwala zawiędzącej osobie przywrócić tymczasowe poczucie równowagi, obniżając wartość obiektu zawiści. Cytat podkreśla więc nieuchronność tego związku – sławy i zawiści. Nie jest to przypadkowa korelacja, lecz fundamentalny aspekt psychologii społecznej i ludzkiej natury, gdzie sukces jednego nieuchronnie odbija się echem w drugim, często w postaci cierpienia i negatywnych emocji.