Życie ludzkie jest jak bieg po okręgu, człowiek uciekając przed samotnością, chroni się w ramiona ludzi, po czym poznając ich obłudę i zło, ucieka w samotność.
Ludzie uciekają od samotności w relacje, zranieni obłudą innych, wracają do samotności, tworząc egzystencjalny cykl.
Cytat Agnieszki Lisak dotyka fundamentalnego paradoksu egzystencji ludzkiej, ukazując go jako cykliczną ucieczkę i powrót do samotności, napędzaną poszukiwaniem autentyczności i obawą przed cierpieniem. Możemy odczytać go jako metaforę ludzkiego dążenia do połączenia z innymi w obliczu pierwotnego lęku przed izolacją, a następnie gorzkie rozczarowanie wynikające z konfrontacji z niedoskonałością relacji międzyludzkich.
Filozoficznie, myśl ta rezonuje z egzystencjalnymi pytaniami o naturę ludzkiego bytu, wolności i odpowiedzialności. Człowiek, będąc istotą skazaną na wolność i niepewność własnego istnienia, poszukuje sensu i potwierdzenia w relacjach. Samotność jest tu nie tylko stanem fizycznym, ale przede wszystkim egzystencjalnym poczuciem oddzielenia i braku przynależności, które skłania do poszukiwania *drugiego*. Jednak owo poszukiwanie, naznaczone naiwnością i idealizacją, często prowadzi do zderzenia z rzeczywistością, gdzie inni ludzie, z ich własnymi lękami, wadami i mechanizmami obronnymi, nie zawsze są w stanie sprostać wygórowanym oczekiwaniom. Pojawiająca się „obłuda i zło” może być interpretowana jako wszelkiego rodzaju maski, manipulacje, egoizm czy po prostu niezgodność potrzeb i wartości, które uniemożliwiają prawdziwe, głębokie połączenie.
Ranisz siebie, bo chronisz
wewnętrzne dziecko?
To ta odrzucona część Ciebie, która wciąż czeka na poczucie bezpieczeństwa, uznanie i miłość. I tylko Ty możesz ją nimi obdarzyć🤍
Czy wiesz, że relacje z matką są kanwą
dla wszystkich innych relacji, jakie nawiązujesz w życiu?
Poznaj mechanizmy, które kształtują Cię od dzieciństwa.
Odzyskaj władzę nad sobą i stwórz przestrzeń dla nowych relacji – z matką, córką, światem i samą sobą 🤍
W świecie, który każe Ci być kimś, odważ się być sobą.
Radykalna samoakceptacja to zaproszenie do wewnętrznej wolności.
Zobacz, czym jest i jak wiele może Ci dać!
W perspektywie psychologicznej, cytat opisuje dynamiczny proces, który możemy nazwać „cyklem odrzucenia i powrotu”. Lęk przed samotnością (psychologicznie: lęk przed odrzuceniem, brak przynależności, niska samoocena) jest silnym motorem do nawiązywania relacji. Człowiek, wyposażony w ewolucyjnie ukształtowaną potrzebę więzi, instynktownie dąży do bycia częścią grupy. Jednakże, w miarę pogłębiania się relacji, ujawniają się aspekty, które są trudne do zaakceptowania – zdrada, kłamstwo, egoizm, a czasem po prostu rozczarowanie niespełnionymi oczekiwaniami. To prowadzi do psychologicznego wycofania, obronnego dystansu, a w skrajnych przypadkach do cynizmu i izolacji. Samotność staje się wówczas nie tylko przymusem, ale i wyborem, postrzeganym jako mniejsze zło niż ból zranienia. Jest to forma obrony przed dalszym cierpieniem, swoisty mechanizm radzenia sobie, który jednak, paradoksalnie, ponownie prowadzi do pogłębienia pierwotnego lęku przed izolacją, zamykając błędne koło.
Cytat podkreśla wagę autentyczności w relacjach i wyzwanie, jakim jest zaakceptowanie zarówno własnych, jak i cudzych niedoskonałości, aby przerwać ten cykl. To nieustanne poszukiwanie złotego środka między potrzebą bliskości a obawą przed zranieniem, między idealizacją a realizmem.