Serca kobiet są jak owe sekretarzyki pełne szuflad zamkniętych, jedna w drugiej; człowiek się wysila, łamie paznokcie i w końcu znajduje tylko zeschły kwiat, trochę kurzu albo i nic.
Serca kobiet to metafora złożonej psychiki: warstwowe, często rozczarowujące, gdy nasze oczekiwania zderzają się z rzeczywistością wnętrza drugiego człowieka.
Serca kobiet: Metafora sekretarzyka a psychika ludzka
Flaubertowska sentencja, pozornie prosta, kryje w sobie głęboką psychologiczno-filozoficzną refleksję nad złożonością wnętrza ludzkiego, szczególnie kobiecego. Obraz sekretarzyka z szufladami w szufladach to doskonała metafora ludzkiej psychiki – warstwowej, wielowymiarowej, często niedostępnej nawet dla samych siebie, a cóż dopiero dla zewnętrznego obserwatora. Mężczyzna (czy szerzej, każda osoba próbująca zgłębić inną) staje się tu archetypem odkrywcy, badacza, który z determinacją, wręcz fizycznym wysiłkiem (łamie paznokcie), próbuje dotrzeć do „prawdy” o drugim człowieku.
Flaubert sugeruje, że ta próba jest z natury rzeczy skazana na pewien rodzaj frustracji. Dotarcie do ostatniej szuflady, symbolizującej najgłębsze warstwy psychiki, nie zawsze przynosi zadowalające odkrycie. Zeschły kwiat, trochę kurzu albo i nic to symbol niespełnionych oczekiwań, rozczarowania brakiem spektakularnych, dramatycznych czy romantycznych „skarbów”. Może to oznaczać pustkę emocjonalną, wyczerpanie, zatracenie pierwotnej pasji, lub po prostu banalne, nieciekawe wnętrze, odbiegające od idealizowanych wyobrażeń.
Czy wiesz, że relacje z matką są kanwą
dla wszystkich innych relacji, jakie nawiązujesz w życiu?
Poznaj mechanizmy, które kształtują Cię od dzieciństwa.
Odzyskaj władzę nad sobą i stwórz przestrzeń dla nowych relacji – z matką, córką, światem i samą sobą 🤍
Prokrastynacja to nie lenistwo.
To wołanie Twojego lęku
Naucz się działać mimo wątpliwości, lęku i perfekcjonizmu
Przeszłość kształtuje Twoje relacje, dorosłe wybory i poczucie własnej wartości. Czas je uzdrowić 🤍
Z psychologicznego punktu widzenia, cytat ten dotyka fundamentalnych zagadnień. Po pierwsze, ilustruje trudność w poznawaniu „drugiego JA”. Nawet w bliskich relacjach, ludzie chronią swoje intymne przestrzenie, często nieświadomie, warstwami mechanizmów obronnych, maskowaniem emocji, czy po prostu złożonością, która nie zawsze jest łatwo uchwytna. Po drugie, Flaubert zwraca uwagę na projekcję oczekiwań. Mężczyzna (badacz) usilnie szuka czegoś konkretnego, bazując na własnych fantazjach i pragnieniach. Kiedy rzeczywistość odbiega od tych wyobrażeń, pojawia się rozczarowanie. Zeschły kwiat to symbol utraconej witalności, być może marzeń, które nigdy się nie spełniły, ale też może być świadectwem braku zrozumienia dla subtelnych, nie zawsze oczywistych wartości.
Filozoficznie, cytat ten wskazuje na kondycję ludzkiej samotności i bycia niepoznawalnym. Mimo wysiłków, nigdy do końca nie przenikniemy drugiej osoby, ani ona nas. Zawsze pozostaje jakaś sfera nienaruszona, sekretna, a w końcowym rachunku, być może pusta w sensie spektakularności, lecz pełna w sensie złożoności. W końcu, pustka – albo i nic – może być także metaforą akceptacji niekompletności i braku definitywnych odpowiedzi w poznawaniu ludzkiego wnętrza.