Dzięki miłości człowiek może rozwiązać generalny problem ludzkiego istnienia - przezwyciężyć uczucie osamotnienia.
Miłość to aktywny proces przezwyciężania osamotnienia, oferujący sens i połączenie w obliczu egzystencjalnego dylematu ludzkiego istnienia.
Głębokie rozumienie Frommowskiego spojrzenia na miłość
Erich Fromm, w swoim fundamentalnym cytacie, trafnie ujmuje esencję ludzkiego dylematu i jego potencjalnego rozwiązania. Perspektywa Fromma, zakorzeniona w
psychoanalizie humanistycznej, postrzega człowieka jako istotę wyobcowaną z natury i swoich pierwotnych więzi, co prowadzi do fundamentalnego poczucia osamotnienia i izolacji. To nie jest jedynie uczucie psychologiczne, lecz ontologiczne – wynika z naszej świadomości indywidualności i skończoności. Człowiek, jako istota refleksyjna, zdaje sobie sprawę ze swojej odrębności od innych i z uniwersalnej konieczności śmierci, co generuje egzystencjalny lęk i dążenie do połączenia.
Frommowska koncepcja miłości nie ogranicza się do romantycznych uczuć czy namiętności. Jest ona raczej aktywnym procesem, postawą, sposobem bycia, który charakteryzuje się troską, szacunkiem, odpowiedzialnością i wiedzą. Poprzez te elementy miłość staje się narzędziem do przezwyciężania bariery między „ja” a „innym”. Odpowiedzialność oznacza dbanie o potrzeby drugiej osoby, a szacunek – akceptację jej indywidualności i dążenie do jej rozwoju. Wiedza, w kontekście Fromma, to nie tylko intelektualne poznanie, ale głębokie, empatyczne zrozumienie drugiego człowieka.
Czy wiesz, że relacje z matką są kanwą
dla wszystkich innych relacji, jakie nawiązujesz w życiu?
Poznaj mechanizmy, które kształtują Cię od dzieciństwa.
Odzyskaj władzę nad sobą i stwórz przestrzeń dla nowych relacji – z matką, córką, światem i samą sobą 🤍
W świecie, który każe Ci być kimś, odważ się być sobą.
Radykalna samoakceptacja to zaproszenie do wewnętrznej wolności.
Zobacz, czym jest i jak wiele może Ci dać!
Kiedy Fromm mówi o „rozwiązaniu generalnego problemu ludzkiego istnienia”, wskazuje na to, że miłość, w tej aktywnej i dojrzałej formie, pozwala człowiekowi poczuć się częścią czegoś większego niż on sam, jednocześnie zachowując swoją indywidualność. Nie jest to utrata siebie w drugim, lecz twórcze połączenie, które wzbogaca obie strony. Silne poczucie wspólnoty, wynikające z autentycznej miłości, może osłabić lęk przed śmiercią i poczucie absurdu istnienia. Fromm argumentuje, że wiele patologicznych zachowań i problemów psychicznych ma swoje źródło w chronicznym odczuciu osamotnienia, które miłość może skutecznie zredukować, a nawet wyeliminować, oferując poczucie przynależności i celu.
To aktywne zaangażowanie w miłość jest zatem nie tylko źródłem osobistego szczęścia, ale również fundamentem zdrowego społeczeństwa. Frommowska perspektywa podkreśla, że miłość jest umiejętnością, którą można i należy rozwijać, i że tylko poprzez jej praktykowanie człowiek może w pełni zrealizować swój potencjał i znaleźć sens w obliczu egzystencjalnej pustki.