Dwa szczęścia są na świecie: jedno małe - być szczęśliwym; drugie - uszczęśliwiać innych.
Szczęście osobiste jest fundamentem. Prawdziwa głębia i sens tkwią w uszczęśliwianiu innych, budując poczucie wartości i wspólnoty.
Cytat Juliana Tuwima, „Dwa szczęścia są na świecie: jedno małe - być szczęśliwym; drugie - uszczęśliwiać innych”, stanowi głębokie filozoficzno-psychologiczne rozważanie nad naturą szczęścia i jego źródłami. Tuwim rozróżnia tu paradoksalnie dwa rodzaje szczęścia, nadając im różną wagę, co jest kluczowe dla zrozumienia jego myśli.
Małe szczęście: Bycie szczęśliwym
To „małe szczęście” odnosi się do szczęścia osobistego, subiektywnego. Jest to stan wewnętrzny, często zależny od zaspokojenia własnych potrzeb, pragnień i aspiracji. Z psychologicznego punktu widzenia obejmuje ono szereg czynników, takich jak: pozytywne emocje, poczucie spełnienia, brak cierpienia, poczucie bezpieczeństwa, miłość własna, czy też autonomia. To szczęście jest ważne i naturalne – każdy z nas dąży do jego osiągnięcia. Filozoficznie, można je powiązać z hedonizmem (dążeniem do przyjemności) czy eudajmonizmem (dążeniem do spełnienia i rozkwitu osobistego). Tuwim określając je jako „małe”, nie deprecjonuje go, lecz sugeruje, że jego zakres oddziaływania jest ograniczony do jednostki. Jest to fundament, ale niekoniecznie szczyt ludzkiego potencjału do szczęścia.
Ranisz siebie, bo chronisz
wewnętrzne dziecko?
To ta odrzucona część Ciebie, która wciąż czeka na poczucie bezpieczeństwa, uznanie i miłość. I tylko Ty możesz ją nimi obdarzyć🤍
W świecie, który każe Ci być kimś, odważ się być sobą.
Radykalna samoakceptacja to zaproszenie do wewnętrznej wolności.
Zobacz, czym jest i jak wiele może Ci dać!
Drugie szczęście: Uszczęśliwianie innych
To właśnie tutaj kryje się prawdziwa głębia cytatu. „Drugie” szczęście, polegające na uszczastliwianiu innych, jest przez poetę postawione wyżej. Psychologicznie, odnosi się ono do szczęścia altruistycznego. Badania naukowe w dziedzinie psychologii pozytywnej coraz częściej potwierdzają, że pomaganie innym, empatia i prospołeczne zachowania są silnie skorelowane ze wzrostem poczucia sensu życia, satysfakcji i szczęścia samego darczyńcy. Dzieje się tak, ponieważ akt dawania i troski o innych aktywuje w mózgu ośrodki nagrody, a także wzmacnia więzi społeczne, poczucie przynależności i własnej wartości. Filozoficznie, nawiązuje to do etyki cnoty, utylitaryzmu czy nawet chrześcijańskiej koncepcji miłości bliźniego. Uszczęśliwianie innych przenosi focus z „ja” na „my”, co jest kluczowe dla rozwoju społecznego i osobistego. Tuwim sugeruje, że to właśnie w tym akcie autotranscendencji – wyjścia poza własne egoistyczne dążenia – człowiek doświadcza głębszego, bardziej trwałego i znaczącego szczęścia. To szczęście nie jest tylko wynikiem, ale i procesem, w którym jednostka odnajduje sens i cel w relacjach z otoczeniem.
Kontekst i znaczenie psychologiczne
W szerszym znaczeniu psychologicznym, cytat Tuwima podkreśla relacyjny i wspólnotowy wymiar ludzkiej natury. Szczęście nie jest izolowanym stanem, lecz dynamicznym procesem, który w pełni ujawnia się w interakcjach z innymi. Można to interpretować jako ewolucyjnie ugruntowaną potrzebę przynależności i współpracy, która w toku rozwoju cywilizacyjnego ewoluowała w zdolność do empatii i altruizmu. Cytat ten ma również wymiar terapeutyczny – w obliczu osobistych trudności czy egzystencjalnej pustki, skierowanie uwagi na pomoc innym może okazać się silnym źródłem pocieszenia, sensu i odzyskania poczucia własnej wartości. Podkreśla on, że prawdziwe, „większe” szczęście leży w zdolności do przekraczania siebie i znajdowania radości w dobru, które czynimy dla świata i innych ludzi. Jest to przesłanie o dojrzałości emocjonalnej i duchowej, gdzie spełnienie osobiste osiąga swój szczyt w służbie innym.