W życiu nic nie ma, oprócz życia Więc żyjemy aż po kres mogiły.
Życie to jedyna realność. Akceptacja tej prawdy pozwala intensywnie i świadomie przeżywać każdą chwilę, aż po kres.
Filozoficzno-Psychologiczna Analiza Cytatu Bolesława Leśmiana
Cytat Bolesława Leśmiana, „W życiu nic nie ma, oprócz życia / Więc żyjemy aż po kres mogiły”, to niezwykle kondensacyjna wypowiedź o głębokim rezonansie filozoficznym i psychologicznym. Na pierwszy rzut oka, może wydawać się on prostą konstatacją rzeczywistości, lecz w istocie dotyka sedna ludzkiej egzystencji i stawianych przed nią wyzwań.
W warstwie filozoficznej, zdanie „W życiu nic nie ma, oprócz życia” nawiązuje do nurtów egzystencjalnych, które podkreślają autonomię i immanencję samego bytu. Leśmianowska „radość z życia” w kontekście tego cytatu nie jest optymizmem naiwnym, lecz akceptacją faktu, że jedyną daną nam rzeczywistością jest samo doświadczenie życia. Nie ma transcendencji, ukrytych sensów poza tym, co jest nam dane tu i teraz. W tym ujęciu, życie jest zarazem środkiem i celem. Jest niczym innym jak swoim własnym, niepodważalnym fundamentem. To radykalne odarcie życia z wszelkich metafizycznych czy ideologicznych dodatków stawia człowieka w obliczu jego nagiej, surowej esencji. To brak odniesienia do pozażyciowych wartości, celów czy nagród, który zmusza do poszukiwania sensu wyłącznie w obrębie samego istnienia.
Psychologicznie, cytat Leśmiana prowokuje refleksję nad naturą ludzkiej motywacji i radzenia sobie z lękiem przed nicością. „Więc żyjemy aż po kres mogiły” jest konkluzją, która wynika z pierwszego zdania. Jeśli życie jest wszystkim, co posiadamy, wówczas jedyną logiczną reakcją jest pełne zanurzenie się w nim, aż do samego końca. To wezwanie do akceptacji nieuchronności śmierci, która jawi się nie jako zaprzeczenie życia, lecz jako jego finalny, integralny element. Osobowość, która przyjmuje taką perspektywę, paradoksalnie, może odnaleźć w niej siłę i wolność. Brak iluzji co do pośmiertnych nagród czy wiecznych cierpień wyzwala od lęku i pozwala skupić się na intensywnym doświadczaniu teraźniejszości. To postawa, która może prowadzić do wzrostu osobistego, autentyczności i głębszego docenienia każdej chwili. W obliczu nieuchronnego końca, życie nabiera intensywności i wagi, a każde doświadczenie staje się cenniejsze. Ta perspektywa może również redukować narcyzm i skupienie na sobie, przesuwając uwagę na sam akt bycia i doświadczania.
Krótko mówiąc, Leśmianowski cytat to manifestacji egzystencjalnej akceptacji. Wskazuje on na konieczność odnalezienia sensu w samej esencji życia, pozbawionego zewnętrznych uzasadnień, i pełnego przeżywania go aż do nieuchronnego, finalnego momentu.