Miłość jest czasownikiem, a nie stałym stanem entuzjazmu, który daje ci ktoś idealny, podczas gdy ty jeszcze taki nie jesteś.
Miłość to aktywny, ciągły wybór i działanie, a nie bierne oczekiwanie na idealnego partnera, który wypełni nasze braki.
Ewolucja Definicji Miłości: Od Namiętności do Działania
Cytat Esther Perel głęboko redefiniuje powszechne rozumienie miłości, przenosząc jej ciężar z biernego odbioru na aktywne działanie, a także z idealizacji partnera na osobisty proces dojrzewania. Perel zrywa z romantyczną wizją miłości jako magicznego daru, który spada na nas z nieba, gdy spotykamy „tą jedyną” osobę. Ta tradycyjna narracja często prowadzi do rozczarowań, ponieważ zakłada, że szczęście w związku zależy od znalezienia idealnego partnera, który zaspokoi wszystkie nasze potrzeby i wypełni wewnętrzną pustkę. Taki model miłości jest w swojej istocie narcystyczny, koncentrujący się na tym, co mogę otrzymać, a nie na tym, co mogę dać lub stworzyć.
Kluczowe w cytacie jest rozróżnienie między miłością jako „czasownikiem” a miłością jako „stałym stanem entuzjazmu”. „Stały stan entuzjazmu” nawiązuje do fazy zakochania – intensywnego, chemicznie napędzanego stanu euforii i idealizacji. Jest to stan, w którym projekcje i pragnienia często przysłaniają rzeczywistość. Ta faza, choć piękna i często niezbędna na początku związku, jest z natury ulotna. Wielu ludzi myli zakochanie z miłością, co prowadzi do frustracji, gdy początkowa iskra słabnie. Perel sugeruje, że prawdziwa miłość zaczyna się tam, gdzie zakochanie się kończy – tam, gdzie ustępuje miejsca świadomej pracy, zaangażowaniu i wyborowi.
Miłość jako Czasownik: Odpowiedzialność i Dojrzałość
Miłość jako „czasownik” oznacza, że jest to ciągły proces, dynamiczna aktywność, która wymaga wysiłku, uwagi i intencji. To codzienne decyzje, aby kochać, wybaczać, rozumieć, wspierać i budować. Obejmuje to aktywne słuchanie, empatię, rozwiązywanie konfliktów, pielęgnowanie intymności i dbanie o rozwój zarówno własny, jak i partnera. Jest to działanie, które jest uczeniem się kochania, a nie biernym oczekiwaniem, że ktoś inny nas uszczęśliwi. Podkreśla to personalną odpowiedzialność za budowanie satysfakcjonującego związku. Nie możemy oczekiwać, że inna osoba będzie idealna, jeśli sami nie pracujemy nad własnym rozwojem i niedoskonałościami.
Znaczenie Psychologiczne: Niedoskonałość jako Punkt Wyjścia
Drugi człon cytatu – „który daje ci ktoś idealny, podczas gdy ty jeszcze taki nie jesteś” – jest niezwykle istotny z psychologicznego punktu widzenia. Perel odnosi się tutaj do głęboko zakorzenionego przekonania, że aby zasłużyć na miłość, musimy być idealni. To błędne przekonanie prowadzi do lęku przed odrzuceniem, ukrywania wad i niezdolności do autentyczności w związkach. Ludzie często poszukują „drugiej połówki”, która uzupełni ich braki, zamiast pracować nad własnymi słabościami i rozwijać się jako kompletne jednostki. Perel sugeruje, że to właśnie w naszej niedoskonałości i wrażliwości leży potencjał do prawdziwej, głębokiej miłości. Akceptacja własnych niedoskonałości i niedoskonałości partnera jest fundamentem dojrzałej miłości, która nie opiera się na idealizacji, ale na wzajemnym zrozumieniu i wsparciu w procesie wzrostu. Miłość zatem nie jest stanem, do którego się dochodzi, ale podróżą, którą odbywamy zarówno indywidualnie, jak i we dwoje, akceptując i obejmując nasze niedoskonałe „ja”.