Powinniśmy zrozumieć, że to, co wydaje się nam niekiedy straconym czasem, kiedy życie zmusza nas do czekania, do cierpliwego oczekiwania, jest po prostu czasem przeżytym. I że kiedy tak się dzieje, nie zawsze inteligentnie jest buntować się, denerwować i spieszyć.
Akceptacja czekania jako czasu przeżywania, nie straty, pozwala uniknąć niepotrzebnego buntu oraz pogłębić świadomość obecnej chwili.
Słowa Christophe'a André rezonują głęboko z fundamentalnymi zasadami psychologii i filozofii, szczególnie w kontekście współczesnego życia, gdzie dominują pęd, produktywność i natychmiastowa gratyfikacja. Autor, jako lekarz i psychoterapeuta, zaprasza nas do redefinicji postrzegania czasu oczekiwania – tego, co potocznie nazywamy „straconym czasem”.
Filozoficznie, cytat dotyka koncepcji akceptacji i rezygnacji z iluzji pełnej kontroli. Tradycyjnie, pragmatyczne podejście do życia uczy nas, że każda chwila powinna być wykorzystana efektywnie, na osiąganie celów, rozwiązywanie problemów. Jednakże André podkreśla istnienie momentów, w których życie samo narzuca nam pauzę, zmuszając do cierpliwego „czekania”. W tym kontekście, oczekiwanie przestaje być deficytem, a staje się integralną częścią doświadczenia życiowego – „czasem przeżytym”. To uznanie jest fundamentalnym elementem mądrości życiowej; nie jest to pasywność, lecz aktywna akceptacja dynamiki bytu, która nie zawsze odpowiada naszym planom i wolę.
Psychologicznie, cytat odnosi się do naszej reakcji na frustrację i niepewność. Naturalną tendencją ludzką jest opór wobec tego, co postrzegamy jako przeszkodę lub stratę. „Buntowanie się, denerwowanie i spieszenie” to prototypowe reakcje na niezadowolenie, często wynikające z błędnego przekonania, że poprzez intensywną aktywność możemy przyspieszyć lub zmienić bieg wydarzeń, na które nie mamy wpływu. André sugeruje, że takie reakcje są „nie zawsze inteligentne”. Dlaczego? Ponieważ prowadzą do wzmożonego stresu, lęku i poczucia bezradności, zamiast do efektywnych działań lub konstruktywnego wykorzystania danej sytuacji. To jest serce psychologii uważności (mindfulness), dziedziny, w której André jest ekspertem. Uważność uczy nas dostrzegać i akceptować teraźniejszość taką, jaką jest, bez osądzania i nadmiernego reagowania. Kiedy zmuszeni jesteśmy czekać, uważność pozwala nam wykorzystać ten czas na introspekcję, na bycie z własnymi emocjami, lub po prostu na zauważenie otoczenia, którego w pośpiechu zazwyczaj nie dostrzegamy. To nie jest rezygnacja z dążenia do celu, lecz inteligentne zarządzanie energią psychiczną, pozwalające uniknąć niepotrzebnego cierpienia. Paradoksalnie, to właśnie w tych momentach bezruchu rodzi się często prawdziwa kreatywność, nowe perspektywy i głębsze zrozumienie siebie i świata.
Wnioskując,
słowa Andrégo są wezwaniem do rewizji naszych wartości: od obsesji na punkcie kontroli i produktywności, do mądrej akceptacji ograniczeń i sztuki cierpliwego bycia. To przestaje być „stracony czas”, a staje się integralnym elementem podróży, oferującym szanse na rozwój i głębsze doświadczenie życia.