Człowiek rodzi się po to, aby stawać się wolnym i odkrywać przyrodzone poczucie pełni i niezależności.
Człowiek dąży do wolności wewnętrznej i odkrycia wrodzonej pełni, co jest procesem samorealizacji i integracji Ja.
Cytat Wojciecha Eichelbergera: "Człowiek rodzi się po to, aby stawać się wolnym i odkrywać przyrodzone poczucie pełni i niezależności." rezonuje z fundamentalnymi założeniami psychologii humanistycznej oraz egzystencjalnej, a także z wglądami psychologii głębi. Jego sedno tkwi w sugestii, że istnienie ludzkie nie jest stanem statycznym, lecz dynamicznym procesem stawania się. Ta dialektyka między „być” a „stawać się” jest kluczowa dla zrozumienia ludzkiej kondycji.
„Stawanie się wolnym” nie oznacza tu jedynie wolności od zewnętrznych ograniczeń, ale przede wszystkim wolności wewnętrznej – zdolności do introspekcji, samoświadomości i autokreacji. Jest to proces wyzwalania się spod wpływu nieświadomych mechanizmów, utartych wzorców, narzuconych przekonań czy lęków, które ograniczają autentyczną ekspresję Ja. To wyzwolenie następuje poprzez aktywne, świadome działanie jednostki, polegające na konfrontacji z własnymi cieniami i niezintegrowanymi aspektami psychiki, co nawiązuje do jungowskiej koncepcji indywiduacji.
„Odkrywanie przyrodzonego poczucia pełni i niezależności” wskazuje na istnienie wrodzonego potencjału do samorealizacji – ideę bliską Carlowi Rogersowi i Abrahamowi Maslowowi. Eichelberger sugeruje, że to poczucie pełni i niezależności nie jest czymś, co należy stworzyć od podstaw, lecz raczej czymś, co już istnieje w nas – często ukryte pod warstwami nabytych programów, lęków czy zranień. Proces psychologiczny polega zatem na „odkrywaniu” – uświadamianiu sobie i integracji tych naturalnych zasobów. Pełnia odnosi się do spójności wewnętrznej, integracji różnych aspektów Ja, niezależności zaś do autoprezentacji i autonomii w relacjach z otoczeniem. Neurobiologicznie, ten proces można rozumieć jako reorganizację ścieżek neuronalnych, które wspierają bardziej adaptacyjne i spójne wzorce myślenia, odczuwania i zachowania, prowadzące do większej rezyliencji i poczucia spójności Ja.
Kluczowy jest tu aspekt „przyrodzony”, który podkreśla, że dążenie do wzrostu, autonomii i integralności jest wpisane w ludzką naturę, a psychoterapia lub rozwój osobisty to nie tyle naprawianie czegoś złego, ile raczej usuwanie przeszkód, które uniemożliwiają realizację tego wrodzonego potencjału. W kontekście psychoterapii, cytat ten stanowi rodzaj mandatu – przypomnienia, że celem jest nie tyle adaptacja do zewnętrznych norm, ile uwolnienie wewnętrznej siły i autentyczności jednostki, co prowadzi do głębszego sensu i spełnienia.