Dorosłość polega na tym, że już nie oczekujemy, by ktoś z zewnątrz nas uszczęśliwiał.
Dorosłość to wewnętrzna autonomia: szczęście płynie z nas, nie z zewnątrz, redefiniując naszą odpowiedzialność za siebie.
Dojrzałość: Podróż do samostanowienia
Cytat Ewy Woydyłło, „Dorosłość polega na tym, że już nie oczekujemy, by ktoś z zewnątrz nas uszczęśliwiał”, dotyka sedna ludzkiego rozwoju i psychologicznej dojrzałości. Jest to przenikliwa refleksja nad zmianą perspektywy, która następuje w procesie stawania się w pełni autonomiczną jednostką. Zanim przejdziemy do głębszej analizy, warto zauważyć, że Woydyłło nie mówi o braku potrzeby relacji czy wsparcia, ale o fundamentalnej zmianie źródła poczucia wartości i zadowolenia.
W początkowych fazach życia, zwłaszcza w dzieciństwie, nasze szczęście i poczucie bezpieczeństwa są nierozerwalnie związane z opiekunami. To oni odpowiadają za zaspokajanie naszych potrzeb, dostarczanie radości, poczucia przynależności i aprobaty. Dziecko, ze swojej natury, jest zależne. Ta pierwotna zależność kształtuje w nas głęboko zakorzenione oczekiwanie, że inni są odpowiedzialni za nasz dobrostan. Wiele osób przenosi ten wzorzec do dorosłości, nieświadomie poszukując w partnerach, przyjaciołach, a nawet w społeczeństwie, zewnętrznego źródła ukojenia, uznania i szczęścia. Ta postawa może prowadzić do przewlekłego rozczarowania, ponieważ nikt inny nie jest w stanie wypełnić wewnętrznej pustki ani zaspokoić wszystkich naszych potrzeb emocjonalnych.
Psychologiczna perspektywa cytatu podkreśla istotę procesu indywidualizacji. To moment, w którym jednostka zaczyna odróżniać własne „ja” od „innego”. Odkrywa, że prawdziwe i trwałe szczęście nie jest produktem zewnętrznych okoliczności czy cudzych działań, lecz wynikiem wewnętrznej pracy, odpowiedzialności i samoakceptacji. Jest to proces, który wymaga odwagi, by zmierzyć się z autonomiczną egzystencją – z jej wyzwaniami, ale i z jej nieskończonymi możliwościami. Dojrzałość oznacza zrozumienie, że nie jesteśmy ofiarami okoliczności, lecz architektami własnego losu, odpowiedzialnymi za nasze emocje, wybory i reakcje.
Filozoficznie, myśl Woydyłło koresponduje z koncepcjami egzystencjalizmu i personalizmu. Egzystencjalizm podkreśla wolność i odpowiedzialność jednostki za tworzenie sensu w absurdalnym świecie. Nie ma z góry narzuconego sensu; to my sami go kreujemy. W odniesieniu do szczęścia oznacza to, że nie możemy oczekiwać, by ktoś z zewnątrz nadał sens naszemu życiu lub uczynił je szczęśliwym. Personalizm z kolei akcentuje unikalną godność osoby i jej potencjał do samorealizacji, co wiąże się z wewnętrznym, a nie zewnętrznym źródłem szczęścia.
Ostatecznie, dorosłość w rozumieniu Woydyłło nie jest stanem staticznym, lecz trwającym procesem. To ciągłe uwalnianie się od złudzeń, odwagą do bycia autentycznym i wzięcia odpowiedzialności za własne wnętrze. To świadomość, że szczęście jest wewnętrznym stanem, który sami generujemy poprzez nasze wartości, wybory i sposób, w jaki odnosimy się do świata i, co najważniejsze, do samych siebie.