Być może szczęścia należy szukać na drodze prowadzącej w górę, a nie w ulotnym poczuciu satysfakcji czekającym na szczycie.
Prawdziwe szczęście to nie cel, lecz ciągły proces rozwoju, akceptacji wyzwań i dążenia w górę, a nie chwilowa satysfakcja.
Filozoficzno-Psychologiczne Wyjaśnienie Słów Jordan Petersona
Cytat Jordana Petersona, „Być może szczęścia należy szukać na drodze prowadzącej w górę, a nie w ulotnym poczuciu satysfakcji czekającym na szczycie”, jest głęboko osadzony w psychologii analitycznej Junga, egzystencjalizmie oraz w teoriach psychologii pozytywnej, a także w tradycji mitologicznej i filozoficznej. Jego istota leży w zakwestionowaniu powszechnego, intuicyjnego rozumienia szczęścia jako stanu absolutnego, osiągniętego celu czy statycznego spełnienia (na „szczycie”). Zamiast tego, Peterson sugeruje, że prawdziwe, trwałe poczucie sensu i spełnienia (które można utożsamiać ze szczęściem w jego głębszym wymiarze) nie jest punktem docelowym, lecz **dynamicznym procesem** – „drogą prowadzącą w górę”.
„Droga prowadząca w górę” to metafora dla **procesu nieustannej transformacji, rozwoju, podejmowania wyzwań i konfrontacji z chaosem**. W kontekście psychologicznym oznacza to przyjęcie odpowiedzialności za własne życie, dążenie do doskonałości moralnej i intelektualnej, a także świadome i dobrowolne mierzenie się z trudnościami i cierpieniem. To aktywne angażowanie się w sensowne (choć często wymagające) działania, które nadają życiu strukturę i cel. Jest to koncepcja bliska idei **autorealizacji** Abrahama Maslowa czy **indywiduacji** Carla Junga, gdzie rozwój osobowości jest niekończącą się podróżą w kierunku pełni, a nie punktu docelowego.
„Ulotne poczucie satysfakcji czekające na szczycie” kontrastuje z tym procesem. Odnosi się to do hedonistycznej definicji szczęścia – chwilowych przyjemności, zaspokojenia pragnień, ulgi po osiągnięciu krótkoterminowego celu. Peterson argumentuje, że choć te „szczyty” mogą przynosić chwilowe zadowolenie, są one z natury swojej efemeryczne i często prowadzą do poczucia pustki lub apatii, gdy tylko cel zostanie osiągnięty. Człowiek, który za każdą cenę dąży do unikania cierpienia i maksymalizacji przyjemności, paradoxalnie może popaść w stan anhedonii lub egzystencjalnego kryzysu, ponieważ brakuje mu celu poza samym zaspokojeniem. Jest to zgodne z obserwowanym zjawiskiem **hedonicznej bieżni**, gdzie ludzie szybko adaptują się do zmian w poziomie dobrobytu czy pozytywnych wydarzeń, powracając do bazowego poziomu szczęścia.
Z psychologicznego punktu widzenia, cytat Petersona promuje **postawę proaktywną i zorientowaną na wzrost (growth mindset)**. Zachęca do akceptacji życia jako serii wyzwań, które, choć trudne, są esencją sensu i głębszego szczęścia. Zamiast unikać cierpienia, należy je integrować jako nieodłączny element procesu rozwoju. To właśnie w przezwyciężaniu przeszkód, w podejmowaniu odpowiedzialności i w poświęcaniu się czemuś większemu niż własne, chwilowe potrzeby, człowiek odnajduje poczucie sensu i spełnienia, które jest znacznie trwalsze i głębsze niż ulotna satysfakcja. Szczęście w tym ujęciu jest więc **efektem ubocznym sensownego życia**, a nie celem samym w sobie.