...wewnętrzne dziecko jest istotną częścią naszej nieświadomości. Są to wszystkie lęki, zmartwienia i nieszczęścia, które napotkaliśmy w dzieciństwie. Są to także wszystkie pozytywne doświadczenia, których wtedy doznaliśmy.
Wewnętrzne dziecko to nieświadomy zbiór doświadczeń z dzieciństwa, kształtujący lęki i zasoby, wpływający na całe dorosłe życie.
Głębokie Wyjaśnienie Filozoficzno-Psychologiczne
Cytat Stefanie Stahl, „...wewnętrzne dziecko jest istotną częścią naszej nieświadomości. Są to wszystkie lęki, zmartwienia i nieszczęścia, które napotkaliśmy w dzieciństwie. Są to także wszystkie pozytywne doświadczenia, których wtedy doznaliśmy”, oferuje głęboką perspektywę na naturę ludzkiej psychiki, łączącą ze sobą elementy psychoanalizy, psychologii rozwojowej i egzystencjalizmu.
Z psychologicznego punktu widzenia, koncepcja wewnętrznego dziecka ma swoje korzenie w pracy C.G. Junga i jego archetypie Puer Aeternus (wiecznego chłopca) lub Puella Aeterna (wiecznej dziewczyny), a także w myśli Erica Berne'a i jego stanach Ja (Dziecko, Dorosły, Rodzic). Stahl, idąc tym tropem, akcentuje, że wewnętrzne dziecko nie jest jedynie metaforycznym konstruktem, lecz dynamiczną częścią naszej nieświadomości, magazynem wszystkich wczesnych doświadczeń – zarówno tych traumatycznych, jak i tych niosących ukojenie. Te pierwsze kształtują nasze lęki i mechanizmy obronne, zaś te drugie są źródłem wewnętrznych zasobów, nadziei i zdolności do radości. W filozofii można to interpretować jako próbę zrozumienia, jak nasza przeszłość bytowa (nasze bycie w dzieciństwie) nieustannie współtworzy nasze aktualne bycie w świecie (Heideggerowska Dasein), wpływając na to, jak percepcjonujemy rzeczywistość i wchodzimy w interakcje z innymi. Koncepcja ta podkreśla, że jesteśmy sumą naszych doświadczeń, a nieświadomość dziecka jest fundamentem, na którym budujemy naszą tożsamość.
Ranisz siebie, bo chronisz
wewnętrzne dziecko?
To ta odrzucona część Ciebie, która wciąż czeka na poczucie bezpieczeństwa, uznanie i miłość. I tylko Ty możesz ją nimi obdarzyć🤍
W kontekście terapeutycznym, rozpoznanie i praca z wewnętrznym dzieckiem jest kluczowa dla odzyskiwania autonomii i samorealizacji. Zranione wewnętrzne dziecko może być źródłem autodestrukcyjnych wzorców zachowań, chronicznych lęków, problemów z samooceną czy trudności w relacjach. Z kolei nawiązanie kontaktu z jego pozytywnymi aspektami pozwala na odzyskanie spontaniczności, kreatywności i zdolności do przeżywania szczęścia. Filozoficznie, jest to dążenie do reintegracji rozszczepionych części ja, odnalezienia harmonii między przeszłością a teraźniejszością, co prowadzi do bardziej autentycznego i pełnego istnienia. Stahl sugeruje, że ignorowanie tej części siebie jest równoznaczne z ignorowaniem fundamentalnego wymiaru naszej egzystencji, co może prowadzić do wewnętrznego rozdarcia i cierpienia. Dlatego też, troska o wewnętrzne dziecko staje się nie tylko aktem samopoznania, ale i etycznym imperatywem wobec samego siebie.