Rozwód nie jest taką tragedią. Tragedią jest pozostawanie w nieszczęśliwym małżeństwie.
Nie nieszczęście, lecz tkwienie w nim jest tragedią. Rozwód to czasem akt odwagi dla samorealizacji.
Cytat Jennifer Weiner, z pozoru prosty, otwiera głęboką debatę nad naturą szczęścia, relacji międzyludzkich i autentyczności. Z psychologicznego punktu widzenia, rozwód, choć często bolesny i nacechowany stratą, może być postrzegany jako akt odwagi i samopomocy, a nie jako definitywna porażka. Tragedią staje się natomiast permanentne trwanie w relacji pozbawionej miłości, szacunku czy wzajemnego zrozumienia, co prowadzi do chronicznego cierpienia i erozji psychiki.
Z perspektywy psychologii humanistycznej, szczególnie w nurcie Carla Rogersa, człowiek dąży do samorealizacji i spójności Ja. Pozostawanie w nieszczęśliwym małżeństwie jest formą zaprzeczania własnym potrzebom, tłumienia emocji i rezygnacji z potencjału bycia sobą. To generuje stan dysonansu poznawczego, gdzie wewnętrzne przekonania o potrzebie szczęścia i satysfakcji z życia zderzają się z bolesną rzeczywistością. Długotrwałe przebywanie w takim środowisku prowadzi do wyczerpania emocjonalnego, depresji, lęku, obniżenia poczucia własnej wartości, a nawet skutków fizycznych związanych z przewlekłym stresem.
Psychologia narracyjna, z kolei, podkreśla wagę historii, które opowiadamy sobie o swoim życiu. Trwanie w nieszczęśliwym małżeństwie oznacza nieustanne tworzenie narracji o cierpieniu, niespełnieniu i braku kontroli. Rozwód, w tym kontekście, jest możliwością napisania nowego rozdziału, odzyskania sprawczości i budowania bardziej autentycznej i satysfakcjonującej opowieści o sobie. To akt uwolnienia się od toksycznej opowieści i podjęcia odpowiedzialności za własne dobrostan.
Cytat ten uświadamia również, że społeczny stygmat związany z rozwodem często przesłania indywidualne cierpienie. Społeczeństwo, w oparciu o przestarzałe normy, może narzucać presję na utrzymanie małżeństwa za wszelką cenę, ignorując skutki psychologiczne dla jednostek. Weiner, poprzez swoje słowa, niejako apeluje o zmianę perspektywy i priorytetyzację dobrostanu psychicznego nad zewnętrznymi pozorami. W istocie, „tragedia” nie leży w zerwaniu więzi, lecz w systematycznym niszczeniu własnej duchowości i zdrowia w imię fałszywych ideałów.