Autor: Małgosia Corvalan
25 października 2025
Relacja z ojcem to jedno z najbardziej niedocenianych źródeł wpływu na życie emocjonalne kobiet. Często dopiero w dorosłości – w miłości, bliskości, zaufaniu lub jego braku – odkrywamy, że to, jak dziś kochamy, z kim się wiążemy, jakie tworzymy związki, ma swoje korzenie w tym, jak kiedyś patrzył na nas tata.
To w relacji z ojcem po raz pierwszy uczymy się, jak działa świat męskiej obecności.
Jeśli tata był ciepły, ciekawy naszego świata, obecny – ciało zapamiętało, że mężczyźnie można ufać. Że siła może być bezpieczna.
Ale jeśli był chłodny, nieobecny lub zbyt surowy – w dziewczęcym sercu zapisał się inny komunikat: uważaj, nie odsłaniaj się zbyt mocno, bo znowu zaboli.
Dziewczynka obserwuje nie tylko swoją relację z ojcem, ale też to, jak ojciec traktuje matkę.
Z tych dwóch historii – swojej i ich wspólnej – powstaje wewnętrzny scenariusz relacji. W dorosłości odtwarzamy go nieświadomie, szukając podobnych emocji, dynamik i wzorców.
Za określeniem „córeczka tatusia” kryje się coś więcej niż tylko bliska więź ojca z córką.
To często emocjonalne uwikłanie – sytuacja, w której ojciec z różnych powodów stawia córkę w miejscu kobiety swojego życia.
Gdy relacja rodziców jest chłodna lub pozbawiona bliskości, ojciec – często nieświadomie – szuka w córce tego, czego nie dostał od partnerki: podziwu, uwielbienia, wdzięczności.
Dla córki to doświadczenie może być z początku wzmacniające. Słyszy, że jest wyjątkowa, że „nikt jej nie dorówna”, że „jest najlepsza”. Ale ta wyjątkowość ma swoją cenę: uzależnia.
Córeczka tatusia dorasta w przekonaniu, że bycie kochaną oznacza spełnianie czyichś oczekiwań. Nieświadomie staje się tą, która zadowala, błyszczy, daje to, czego inni potrzebują.
W dorosłości może to skutkować syndromem księżniczki – gdy ojciec hołubi córkę ponad miarę. Może ona żyć z przekonaniem, że miłość oznacza uwielbienie i wyróżnienie, przekonaniem, że w relacji należy jej się wszystko. Być może w jakiejś relacji doświadczy uwielbienia, ale potem życie boleśnie to zweryfikuje.
Córeczka tatusia ma spełniać wszystkie życiowe marzenia ojca, gdyż jest „najlepsza”, jest taka jak on. Jest wyróżniana przez tatę, stawiana ponad matką, ponad resztą rodzeństwa. Ale ta wyjątkowość ma swoją cenę. Pozbawia ją pełni własnego doświadczenia. Bo wszelkie zachowania, które nie podobają się ojcu, są rozpatrywane jako zdrada, choć tak naprawdę córka zdradza samą siebie. Nie zastanawia się nad sobą, nie wie czego sama tak naprawdę pragnie, a co jest marzeniem ojca, które ma spełnić.
Syndrom córeczki tatusia skutkuje tym, że kobieta nie rozwija autonomii, cały czas jest zależna od ojca. W dorosłości poszukuje mężczyzn, którzy będą tak „wspaniali” jak jej ojciec i próbuje wchodzić z nimi w podobną zależność. W jej związkach brakuje przestrzeni na prawdziwą autonomię i partnerską relację.
Miłość przestaje być spotkaniem dwóch równych osób – staje się nieświadomym powtarzaniem dziecięcego wzorca: „kochaj mnie tak, jak tata”.
Kurs online
Małgorzaty Corvalan
Psychologia mówi tu o kompleksie ojca – wewnętrznym wzorcu, który łączy osobiste doświadczenia z ojcem z archetypowym obrazem męskości – Wielkim Ojcem obecnym w kulturze. Nie chodzi tylko o realnego ojca, lecz o wszystko, co reprezentował: jego sposób myślenia, wartości, stosunek do kobiet, do pracy, do władzy.
„Córka ojca” utożsamia się z tym wzorcem. Wierzy, że jej siła, wartość i sukces pochodzą z bycia „taka jak on”. Najczęściej zupełnie nie zdaje sobie z tego sprawy. Często są to kobiety, które świetnie funkcjonują w świecie zawodowym – są ambitne, odpowiedzialne, perfekcyjne. Jednak w pewnym momencie zaczynają czuć, że coś w nich wysycha. Że osiągnęły wiele, ale w środku czują pustkę. Bo sukces zbudowany wyłącznie na identyfikacji z ojcem oddziela je od ich kobiecej części – od wrażliwości, intuicji, ciała, relacji z innymi kobietami, w tym z matką. W świetnej książce „Córki ojców” Maureen Murdoch opowiada swoją historię bycia „córkę ojca”. To historia o odrzuceniu matki i wybraniu drogi ojca – zdobywania, kariery, a następnie kryzysu tożsamości, który nieuchronnie pojawia się gdy „córeczka tatusia” osiąga wszystko co zaplanowała, a raczej wszystko co zaplanował dla niej ojciec i to nie daje jej żadnej satysfakcji.
To, co ojciec mówił – i to, czego nigdy nie powiedział – zostaje w nas jako wewnętrzny głos.
Czasem wspierający: „dasz radę, jestem z ciebie dumny”. Czasem krytyczny: „nie wypada”, „zawiodłaś mnie”, „nie przesadzaj”.
Dorosła kobieta może długo nie zauważać, że to nie jej własny głos ją ogranicza, tylko echo ojcowskich przekonań. Wtedy pojawia się ważne pytanie: czy decyzje, które podejmuję, są naprawdę moje, czy wciąż próbuję zasłużyć na jego uznanie?
To proces, którym zajmujemy się w warsztatach online „Córka swojego ojca”. Wymaga on odwagi i łagodności. Nie chodzi o odrzucenie ojca, ale o odzyskanie siebie.
Bycie „córeczką tatusia” to los wielu kobiet w kulturze, w której męski głos wciąż bywa silniejszy. Ale ten wzorzec można przekroczyć. Uwolnić się od potrzeby potwierdzania własnej wartości przez męskie uznanie. Nauczyć się, że prawdziwa miłość nie wymaga udowadniania niczego – ani ojcu, ani partnerowi. Bo dojrzewanie kobiety zaczyna się tam, gdzie kończy się zależność od spojrzenia ojca. To moment, w którym po raz pierwszy możemy zobaczyć siebie – z czułością, ciekawością, bez warunków.
